به گزارش خبرگزاری حوزه، آیت‌الله موسوی‌جزایری در مراسم سالروز ولادت امام‌حسین(ع) که در دفترش در قم برگزار شد اظهار کرد: امروز که مقارن با ولادت حضرت‌سیدالشهدا(ع) است به فرزندان برومند آن امام همام یعنی پاسداران تعلق پیدا کرده که شایسته است به آنان این روز مبارک را تبریک بگوییم.

وی افزود: موضوع سخن و محور اصلی سخن ما درباره وجود مقدس حضرت‌اباعبدالله‌الحسین(ع) است. آن امام بزرگوار هم جزء پنج تن آل عباست که خداوند در وصف آنان فرمود (إِنَّما یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً ) و همچنین خامس اهل مباهله است، که مباهله خود معجزه بزرگی بود که از جناب خداوند که با پیروزی اسلام به پایان رسید.

رئیس شورای حوزه‌های علمیه خوزستان گفت: از ویژگی‌های آن امام بزرگوار این است که پنجمین کسی است که آیات سوره مبارکه "هل اتی" درباره ایشان نازل شده است.

عضو مجلس خبرگان رهبری افزود: معنی اسم مبارک حسین یعنی انسان خوب و نیک است، اما این اسم از کجا اقتباس شد؟ در تعیین نام مبارک امام‌حسین(ع) مرجع، پیامبر بود. که در این باره از طرف خداوند تبارک و تعالی پیام رسید، از آنجا نسبت علی‌بن‌ابیطالب(ع) به پیامبر(ص) مانند نسبت هارون به موسی است، لذا نام فرزندان هارون که شبر و شبیر بود و به عربی حسن و حسین می‌شدند را برای فرزندان امام علی(ع) برگزیده شد.

استاد حوزه گفت: ایشان از کودکی در مسجد النبی(ص) پای منبر حضرت محمدمصطفی(ص) می‌نشست و بعد از آن آنچه آموخته بود را برای بی‌بی دوعالم حضرت فاطمه‌زهرا(س) بازگو می‌کرد.

آیت‌الله موسوی‌جزایری گفت: یکی از ویژگی‌های امام‌حسین(ع) این است که قلب‌شان دریای رحمت الهی است و درباره ایشان می‌گوییم "السلام علیک یا باب رحمةالله الواسعه" که این رحمت در حد ظرفیت مردم بود.

وی افزود: آن بزرگوار در زمان خانه نشینی پدر بزرگوارشان درس قرائت قرآن برگزار می‌کردند و روایت است که هرگاه بزرگان صحابه درباره موضوعی دچار شک و شبهه می‌شدند تفسیر کلمه را از امام‌حسین(ع) می پرسیدند. از جمله تفسیر کلمه صمد در سوره توحید که تاکنون هم مفسران قرآن از تفسیر امام‌حسین(ع) برای آن استفاده می‌کنند.

رئیس شورای حوزه علمیه استان خوزستان در پایان گفت: بعضی از محققان درباره آن امام بزرگوار نوشته‌اند که در روز عاشورا چند بار خطبه‌هایی خواند که در آنها دنبال هدایت و ارشاد آن مردم گمراه بود، حضرت بسیار کوشید که آن مردم را هدایت کند ولی اجابت عمومی درباره آن پیدا نمی‌شد به گونه ای که امام‌حسین(ع) بر حال این گمراهان گریست.

انتهای پیام

انتهای پیام/